همه ی آدما در تلاشند تا به "آرامش" برسن.

انسانی که ضعیفه و نمی تونه در دنیای واقعیات آرامش رو به دست بیاره سعی می کنه آرامش رو در تخیل تحصیل کنه. این آرامش تخیلی چون حقیقتاً آدمو سیراب نمی کنه، روز به روز ضعف اعصاب و تشویش روحیه رو افزایش می ده.

هر چه زمان بگذره فاصله ی بین تخیل و واقعیت بیشتر می شه و آدم معتاد لذت تخیل می شه و از همه ی کارهای مفید باز می مونه.

همین امر وجدان آدما رو نارحت و روحیه ی اونا رو افسرده و منزوی و دنیا تو چشمشون پوچ و بیهوده می شه.

شما آرامش رو در واقعیت دیده اید یا در تخیل؟